Tweede prik
Geplaatst: 18 dec 2009 13:05
Vandaag weer voor een prik naar het bejaardencentrum.
Ik dacht: “Als die ouwe wijven tóch commentaar hebben, doe ik écht een rok aan. Dan hebben ze tenminste écht een reden om over me te ouwehoeren.
Tijdens de sneeuwbaggertocht van parkeerplaats naar de ingang van het centrum, kwam ik veel mensen tegen. (Locatie: naast een winkelcentrum)
De reacties waren wisselend. Van ongeïnteresseerd doorlopen, (de meesten) tot nieuwsgierig omkijken.
Doch allemaal zonder commentaar.
Je weet dan niet waarom men kijkt; is ’t een vrouw? Of: is het een man in een rok! Of: vul maar in.
In de grote gemeenschapszaal aangekomen zag ik ze weer. Die ouwe tangen; nu uitgebreid met een paar tandeloze, zeer oude mannetjes.
Ik droeg mijn indrukwekkende videocamera voor me uit en liep opgewekt en zeker van mezelf langs het kakelende clubje. ‘Nog geen reactie’.
Maar bij aankomst in het prikgedeelte, een aantal niet te doorgronden blikken. Hoogstens enige verbazing van de twee prikzusters. (de enigen onder de 50)
“Komt u maar hoor!” riep de leukste van de twee.
“Graag!” riep ik met mijn lage mannenstem terug.
“U heeft me toch niet op de film gezet hè? Ik heb cameravrees”. Lachen. “Nee hoor!”.
Jas uit, mouw opstropen en recht voor haar zitten, met mijn arm op haar knie. (doe ik altijd)
Geen enkele reactie! Prik, pleister, en mouw naar beneden.
“Prettige feestdagen meneer M.. . . Volgende!”
Jammer! Zéér jammer. Ik had graag een reactie van haar gehad!
Terug langs de 'morgue du (saint)-Wietèrtonne'.
Stilte. Dodelijke stilte.
Doch, achter mijn rug: Hi, hi, hi. Ha, ha, ha. Ik hoop dat ze het hebben overleeft.
Ik dacht: “Als die ouwe wijven tóch commentaar hebben, doe ik écht een rok aan. Dan hebben ze tenminste écht een reden om over me te ouwehoeren.
Tijdens de sneeuwbaggertocht van parkeerplaats naar de ingang van het centrum, kwam ik veel mensen tegen. (Locatie: naast een winkelcentrum)
De reacties waren wisselend. Van ongeïnteresseerd doorlopen, (de meesten) tot nieuwsgierig omkijken.
Doch allemaal zonder commentaar.
Je weet dan niet waarom men kijkt; is ’t een vrouw? Of: is het een man in een rok! Of: vul maar in.
In de grote gemeenschapszaal aangekomen zag ik ze weer. Die ouwe tangen; nu uitgebreid met een paar tandeloze, zeer oude mannetjes.
Ik droeg mijn indrukwekkende videocamera voor me uit en liep opgewekt en zeker van mezelf langs het kakelende clubje. ‘Nog geen reactie’.
Maar bij aankomst in het prikgedeelte, een aantal niet te doorgronden blikken. Hoogstens enige verbazing van de twee prikzusters. (de enigen onder de 50)
“Komt u maar hoor!” riep de leukste van de twee.
“Graag!” riep ik met mijn lage mannenstem terug.
“U heeft me toch niet op de film gezet hè? Ik heb cameravrees”. Lachen. “Nee hoor!”.
Jas uit, mouw opstropen en recht voor haar zitten, met mijn arm op haar knie. (doe ik altijd)
Geen enkele reactie! Prik, pleister, en mouw naar beneden.
“Prettige feestdagen meneer M.. . . Volgende!”
Jammer! Zéér jammer. Ik had graag een reactie van haar gehad!
Terug langs de 'morgue du (saint)-Wietèrtonne'.
Stilte. Dodelijke stilte.
Doch, achter mijn rug: Hi, hi, hi. Ha, ha, ha. Ik hoop dat ze het hebben overleeft.