www.rokvoormannen.nl

Volkskrant Magazine publiceert zaterdag aanstaande een artikel van de hand van mijn dochter over haar qua kleedgedrag nogal vreemde vader en haar persoonlijke problemen daarmee. Maar in feite komt ze met dat artikel zelf, betreffende die foute vader, uit de kast. Ze durft het nu tenminste openlijk aan de orde te stellen en daar ben ik blij om.

Ik ben ondertussen gepromoveerd van het familie-taboe, waar men liever niet over sprak, tot fotomodel. In een wijk waar ik me vroeger als 'foute' vader niet mocht vertonen, omdat de schoolvriendinnen van haar me dan mogelijk zouden kunnen spotten, heeft Vogue-fotografe Wendelien Daan (http://www.daanphotography.com/) urenlang geduldig foto's van mij geschoten, terwijl mijn dochter als knappe, jonge vrouw op de straathoek mocht toekijken. Want laten we wel zijn: knappe, jonge vrouwen zijn er genoeg, maar lelijke, oude mannen hebben soms nog wel iets bijzonders. Een soort omgekeerde wereld die me wel een bepaald soort voldoening gaf.

Ik ben niet echt puur als man in rok, maar ondanks dat, hoop ik toch dat jullie het geheel kunnen waarderen. Benieuwd wat jullie ervan vinden.

In een wijk waar ik me vroeger als 'foute' vader niet mocht vertonen, omdat . . .

Dochters hebben ‘t er vaak het moeilijkst mee. Die van mij vindt ’t ook maar niks (en dan heeft ze me alleen nog maar in leggings en tunieken gezien).

Familie-taboe! Da’s een goeie!

Heb je al enig idee hoe je dochter je neer gaat zetten?
Als travestiet (dat is eigenlijk heel gewoon), of als ‘wereldvreemde’ vader?

Ik ben benieuwd!

Ik ben heel benieuwd, Mik!

Willi:

Heb je al enig idee hoe je dochter je neer gaat zetten?

In ieder geval ook als 'travestiet'. Mogelijk als 'vreemde travestiet'. We wachten vol spanning af.

Willi:

Dochters hebben ‘t er vaak het moeilijkst mee. Die van mij vindt ’t ook maar niks (en dan heeft ze me alleen nog maar in leggings en tunieken gezien).

Ja, dat geloof ik ook. Mijn zoon zegt vaak, dat hij vindt, dat het wel iets heeft.

Is/zijn je zoon(s) dan positiever?

Ja, mijn zoon mompelt iets in de trant van: "je gaat je gang maar, je moet 't toch helemaal zelf weten, waar bemoeit iedereen zich mee".

Dat herken ik inderdaad. Mijn dochter is ook degene die er het meeste moeite mee heeft.
Mijn zoon daarentegen zegt: Papa heeft wel een punt. (betreffende het argument dat je als man nu eenmaal veel minder keuze hebt)
En verder gaat hij er pragmatisch mee om: Ik hoef het niet te zien, maar ik vind het allemaal prima zolang ik er geen last van heb.

Zijn (jonge) vrouwen op dit punt dan toch moeilijker dan mannen en jongens?
En als dat inderdaad zo is, hoe komt dat dan?
Schamen zij zich eerder voor hun ouders als deze een wat vrijere (70/80ties) instelling hebben?
Vormen vooral ‘zij’ de nieuwe trutterigheid binnen de huidige samenleving?
Of . . , en dat is ook mogelijk: zijn het alleen de váders-dochters die daar last van hebben? (dochters die altijd heel close met hun vader zijn geweest en hem als hun held beschouwden)
Het heeft er alle schijn van dat een hechte vader-dochter-relatie vele malen sterker is een vader-zoon-relatie, maar juist daardoor ook veel kwetsbaarder.
Die ervaring heb ik in ieder geval wel.

Kan het zijn dat meisjes wat voorzichtiger zijn van nature en wat meer gericht op de groep andere meisjes. Terwijl jongens dan wat meer lef zouden hebben en eerder hun eigen gang gaan?

Ik heb het gedrag van mijn zoon in dit verband ook wel eens omschreven als: 'een echte kerel'.

Ajakkes, Mik. . . “Een echte kerel!”.
Dit klinkt in mijn oren als een weerzinwekkende vloek. Als een macho-smerigheid. Als ware het iets uit de prehistorie. Uit de tijd dat we nog op handen voeten liepen en we de Aarde nog niet (over)bevolkt hadden.
Waren de meisjes vanaf tóén maar wat voorzichtiger geweest.