www.rokvoormannen.nl

Karel:

ik wil niet flauw doen, maar volgens mij missen jullie iets: Ana beschrijft wat ze denkt en voelt, en hoe zich dat door de jaren heen heeft ontwikkeld bij haar. Je kunt menen dat ze sommige zaken anders zou moeten zien, maar dat is eigenlijk niet relevant. Ana claimt niet dat ze gelijk heeft, ze beschrijft alleen wat ze voelt. Ze doet dat zo te zien eerlijk, ik heb in elk geval geen reden te denken dat ze iets anders voelde dan ze schrijft. In die zin kan ze eigenlijk nauwelijks ongelijk hebben.

Jullie vinden dat ze een andere mening zou moeten hebben. Dat is prima, en misschien hoopte ik ook wel dat ze neutraler en positiever zou zijn, maar de voor ons moeilijke waarheid is dat ze dat nou eenmaal niet zo voelt.

Hmmm, dat Ana het op een bepaalde manier ziet en zag, kun je niet los zien van het gegeven dat mijn vrouw haar nogal indringend een absoluut spreekverbod oplegde over de travestie van haar vader. Op het moment dat ze dat deed, liep ik al een tijdje openlijk door het dorp, maar in de opwinding is dat haar even ontschoten. Pas na die ingreep door mijn vrouw begonnen de problemen en begon Ana er een verhaal om heen te bouwen. Maar mijn vrouw zegt dat ze dat anders misschien ook wel gedaan had. Tja...

Treintje:

Zij heeft, net als iedereen in onze samenleving, van jongs af aan geleerd welke kleding bij mannen hoort en welke kleding bij vrouwen. En ja, dat is ongelijk verdeeld, maar het is niet eerlijk om haar daarop aan te spreken.

In haar geval is het dus zo dat ze helemaal geen moeite had met mijn kleding voor die ingreep van haar moeder. Na die ingreep van haar moeder begreep ze dat het sociaal volstrekt onaanvaardbaar was.

Dat laat dus zien, dat mensen kennelijk zo'n norm niet leren door wat ze zien, maar door wat hun verteld wordt. Er wordt je verteld: dat is fout. Vervolgens weet je: dat is fout, dat hoort niet. En in het verlengde daarvan krijg je te horen: omdat het fout is, moet je er vooral niet over praten.

Omdat je er niet over mag praten, stel je ook nooit voor de hand liggende vragen als: waarom is het precies fout? Wat is er dan zo erg aan? Waarom mag je over iets dat fout is, niet praten? Het hele nadenken wordt dus effectief geblokkeerd.

Vervolgens levert dat eenmaal geleerde 15 jaar lang problemen op. Eens geleerd, blijft geleerd.

Dat Ana tenslotte toch op het idee kwam ermee naar buiten te stappen, mag wel een klein wonder heten.

Treintje:

Ze werd van jongs af aan met een vader geconfronteerd die duidelijk afwijkend was van wat normaal is, en waar ze zich voor schaamde omdat hij sociaal onaangepast gedrag vertoont, wat vervolgens allerlei problemen geeft.

Die schaamte kwam pas na die ingreep van mijn vrouw. Die deed dat overigens met de bedoeling haar kind te beschermen. Zij was bang dat het verhaal van Ana in het groepsgesprek haar positie op school zou ondergraven. Op zich niet onmogelijk, maar het ging wel voorbij aan mijn openlijk over de kermis lopen. En verder werd Ana daardoor opgezadeld met een vader waarvoor ze geleerd had zich te moeten schamen en waar ze vervolgens ook nog eens beslist niet over mocht praten. Dat werkte niet alleen emotioneel in op haar, maar ook op onze relatie.

Maar gaf in dit geval mijn kleedgedrag de problemen of de reactie daarop van mijn vrouw?

Vervolgens begon Ana ook te reageren op die informatie van mijn vrouw en begon ik daar weer op te reageren. Dus je komt snel in een soort negatieve spiraal terecht wat de onderlinge verhoudingen niet echt ten goede komt.

Omdat vervolgens de emoties oplaaien, begint iedereen de schuld bij de ander te leggen. Als jij niet... Dat soort discussies levert uiteindelijk vooral verwijdering op omdat de ander altijd de grootste oorzaak is.

Inmiddels heeft Ana al weer een tijdje haar artikel gepubliceerd. Wie maken zich er druk over? Ach, dat zijn mijn vrouw, Ana, ik, eventueel mijn andere dochter. Andere mensen vinden het artikel te lang om helemaal te lezen, wisten al dat ik travestiet was, vinden mijn dochter op de foto erg mooi, vinden mijn benen toch wel erg bijzonder. Op dat niveau ligt het ongeveer. De mensen die zich er druk over maken, zijn de meest betrokkenen. Gewone mensen hebben iets van: waar maak je je eigenlijk zo druk over? Heb je geen tv? Kijk je nooit journaal?

''Het meeste leed wordt geleden door het lijden dat nooit op komt dagen", zei mijn moeder vroeger. Dat gaat in dit geval aardig op. Door de angst voor wat er allemaal zou kunnen gebeuren, werd er inderdaad helaas nogal wat geleden.

Willi:

Verder blijkt uit haar verhaal hoeveel invloed anderen hebben op de maatschappelijke ontwikkeling van een kind. Vooral de school speelt hierin een belangrijke rol. En uiteraard de ‘instelling’ van de plaatselijke bevolking (die landelijk erg kan verschillen).

Voor zover ik weet, heeft de school van Ana nooit echt invloed gehad. Dat geldt ook voor de andere twee kinderen die op een andere school zaten. Men wist het, men maakte er geen punt van. Integendeel, een juf schijnt me zelfs wel eens tegenover een kind dat een opmerking maakte over mijn kleding, neergezet te hebben als een voorbeeld-vader.

De bevolking hier weet het zo langzamerhand wel en ze kijken wel, maar ze maken zich er niet druk over, want na 15 jaar weteze het wel zo'n beetje. En soms vinden ze het wel leuk. En soms ook wel eens wat te.

Maar wat is de conclusie uiteindelijk?Ik begrijp en voel het direkt dat het hele gezin door een hel gaat,of kan gaan...maar ik heb geleerd dat je bij je eigen gevoel moet blijven.Bij mij is het nou wat afgezwakt[rokjes] en staat een vrouwelijke vrouw als prioriteit op 1.maar na 10 jaar relatie zou dat wel gewoon kunnen worden,en komt het wellicht weer bij mij boven.Wat moet je dan?Om je gezin niet te ver gaan,of de risico's accepteren....en die zijn er veel.

Het blijft een onoplosbaar iets,man en vrouw beide een sexueel wezen,waarvan de ene zich voluit kan uitten en presenteren,en de ander niet.Zo zie ik het...

Maar inderdaad,hulde voor je dochter die dit inzicht toch maar heeft gekregen,en heeft weten te verwoordden.

Goede foto’s Mik. Ik had alleen wat meer creativiteit verwacht.

* Eens te meer blijkt dat wij mannen niet kunnen tippen aan de vormenrijkdom en het charisma van een (jonge) vrouw.

Eerlijkheid gebied mij te op te merken dat ik de outfit van je avatar een stuk pittiger vind; maar ja, ik houd dan ook van meer kleur. Verder moet ik bekennen dat ik een weinig schrok toen ik je voluit in travestie zag . . , naast je dochter. En ineens begreep ik (als een plotselinge wolkbreuk) wat het voor haar moet betekenen om binnen zo’n isolerend fotokader naast haar vader te staan. Een vader die alle regels en normen van de geordende, conservatieve samenleving aan z’n laars lapt door zich op deze manier te vertonen.

Ik dacht toen onmiddellijk aan m’n eigen dochter. Hoewel het verschil in kleedafwijking tussen jou en mij nogal essentieel is, zal ook mijn dochter niet naast me staan te juichen. Een man (vader) is slechts op één manier hanteerbaar normaal, en dat is in pure mannenkleding, hoe saaier hoe beter. Verder mag een vader maar op één manier opvallen en dat is door zijn hoog maatschappelijk niveau. Een positie waarmee je als dochter kunt pronken.
De ‘dorpsgek’ uithangen wordt hem beslist niet in dank afgenomen.

Enne . . . nee, (sexy) travestie is toch niet mijn ding, als ik jou zo zie. Geef mij maar stijlvolle of ‘leuke’ kleding rond mijn eigen, pure lichaam; de indruk wekkend dat deze kleding speciaal voor mij is gemaakt.

Viqueen:

Maar wat is de conclusie uiteindelijk?

Volgens mij dat je niet onduidelijk moet doen en niet om de hete brei heen moet draaien.

Mijn vrouw wist wel van mijn kledingvoorkeur, maar doordat ik na mijn studie weer in de kast kroop, wekte ik naar haar toe de indruk dat ik in de kast zou blijven. Maar als je eenmaal uit de kast bent, kun je er niet blijvend weer in. Iets wat ik toen nog niet wist.

Toen ik daarna voor de tweede keer uit de kast kwam, raakte zij in paniek en dacht zij, dat het beste voor Ana zou zijn, alles stil te zwijgen.

Door dat spreekverbod durfde Ana het onderwerp vervolgens ook niet meer aan de orde te stellen.

Dus volgens mij is de moraal: dat er om heen draaien en er niet over willen/mogen praten levert veel ellende en gezeur en blokkeert alle oplossingen.

Doe wat je doet, openlijk en in het openbaar en stop met dat stiekeme en die geheimzinnigheid.

Viqueen:

hulde voor je dochter die dit inzicht toch maar heeft gekregen,en heeft weten te verwoordden

Dank je.

Willi:

Goede foto’s Mik. Ik had alleen wat meer creativiteit verwacht.

* Eens te meer blijkt dat wij mannen niet kunnen tippen aan de vormenrijkdom en het charisma van een (jonge) vrouw.

Eerlijkheid gebied mij te op te merken dat ik de outfit van je avatar een stuk pittiger vind; maar ja, ik houd dan ook van meer kleur. Verder moet ik bekennen dat ik een weinig schrok toen ik je voluit in travestie zag . . , naast je dochter. En ineens begreep ik (als een plotselinge wolkbreuk) wat het voor haar moet betekenen om binnen zo’n isolerend fotokader naast haar vader te staan. Een vader die alle regels en normen van de geordende, conservatieve samenleving aan z’n laars lapt door zich op deze manier te vertonen.

Dank je wel, Willi. Dat jurkje/trui had ik gecombineerd met die hoed. Ik vond dat wel iets hebben, omdat het heel simpel was, wat saai en toch iets uitstraalde. Verder was het niet alledaags. Mijn vrouw, die ik altijd gebruik als check, bevestigde dat. Aan de reactie van een paar werklui kon ik merken dat het inderdaad iets had. Het werk stopte en ze vielen volledig stil.

Wendelien heeft van die hoed met jurk een serie gemaakt waarvan er één in zwart/wit bij het artikel staat. Op die foto ben ik relatief klein in beeld doordat er veel achtergrond bij zit. Van die serie heeft Wendelien me nog één gestuurd die ik zelf eigenlijk het meest geslaagd vindt van die middag, waar ik wat duidelijker op sta.

Het idee voor die twee grote foto's in kleur had Wendelien kennelijk al in haar hoofd. De bedoeling was in ieder geval dat we er samen, Ana en ik, op zouden komen. Die hoed zat nu wat in de weg en ik had een korte pruik bij me. Maar daardoor kreeg het plaatje een totaal ander effect dat ik niet vooraf gecheckt had. Anders had ik vermoedelijk iets anders aangetrokken, want ik vind de col niet optimaal. Aan de andere kant is het plaatje heel simpel en toch wat shockerend, wat ik juist wel goed vind.

Daarna heb ik de make-up verwijderd met remover. Het resultaat was brandende ogen. Wendelien kwam op het idee dat ik mijn colbert zou uittrekken. Het leuke daarvan was dat beide foto's daardoor heel vergelijkbaar werden. Doordat ze ons tegen de zon in liet kijken, kijken we allebei nogal zorgelijk.

Ik denk dat die foto's goed bij het artikel passen. Ze hebben iets vergelijkbaars en door die idioot korte trui/japon van mij iets shockerends. Ze zijn inderdaad niet echt 'glamourous', maar dat past ook niet goed bij het artikel.

Uit de opmerkingen die ik tot nu toe gekregen heb, zien mensen vooral twee dingen in die foto's: een mooie dochter en mooie benen. Dus dat komt wel overeen met jouw commentaar. Overigens zie je mijn benen niet echt, omdat ik een opaque, huidkleurige panty/majo draag.

In totaal hebben die foto's mij op de dag van de shoot zelf een 10 uur gekost. En aan voorbereiding en nawerk zit er nog eens een aantal uren in.

Ik denk dat je laatste zin het conflict/het probleem wel goed omschrijft. Maar dat betekent dus dat de foto's precies communiceren, wat ze moeten communiceren.

Aan de andere kant: wat zie je nu precies op die foto's? Minder dan wat je in het zwembad ziet, want ik draag onder die trui ook nog een zwemshort. Zoals altijd: It is all in the eye of the beholder.

Volkomen duidelijk Mik.
De foto’s passen inderdaad bij het artikel. Ze onderstrepen de dramatisch conceptie van het geheel zelfs zo sterk, dat ik me afvraag of het (voor een krant) niet teveel doorslaat naar melodrama. Daar moet je altijd voor oppassen.
Bovendien moet je erop toezien dat het geen beschuldigende vinger oproept in de richting van een nochtans onschuldige bezigheid; zoals het dragen van rokken door mannen. Dat gevaar ligt immers altijd op de loer.